1. Als jongen van achttien studeerde ik aan de unief rechten. Ik leefde op kamers. Dat bood mij de kans om echt van die nieuwe vrijheid te genieten. Het gebeurde dan ook regelmatig dat ik Œs morgens om acht uur niet echt fris was om naar de colleges te trekken en dus maar lekker in mijn bed bleef liggen. Tenslotte is een goede nachtrust niet onbelangrijk voor hogeschoolstudenten, dacht ik. Tot op zekere dag mijn twee jaar oudere broer, die ook rechten studeerde, van een jaargenoot van mij hoorde, dat ik regelmatig bepaalde vakken broste.
Toen ik Œs avonds laat thuis van alweer een nachtje kroegen zat mijn broer op mijn kamer. Hij keek me schagrijnig aan. "Wat verbeeld jij je wel," barstte hij, "dat uniefstudenten zich zomaar alles kunnen permitteren ?" Ik aarzelde. Wat moest ik zeggen ? Hij had natuurlijk in de grond van de zaak gelijk.Maar hoe had hij ervan gehoord ? "Je proefexamens waren allesbehalve goed.maar nu ken ik de ware reden, jongetje !" Ik stond wat bedremmeld naar mijn broer te kijken. Wippend van de ene voet op de andere. Niet goed wetend wat zeggen.Wat kon ik zeggen ? Ergens had hij natuurlijk gelijk. Bovendien was hij zelf al zijn hele leven een modelstudent met schitterende resultaten. Hij zweeg. Misschien maar tien seconden, misschien een hele minuut. Ik weet niet hoelang. In elk geval véél te lang. Want de stilte woog op mij als een blok beton. Ondertussen keek hij me kwaad en verwijtend aan. Als eerste doorbrak ik dan maar die loodzware stilte : "Sorry, Peter, het zal niet meer gebeuren. Echt waar, ik zal mijn best doen !" Ik wist dat het maar half overtuigend klonk. Bovendien was ik bijlange niet nuchter na de haast ontelbare glazen bier die ik naar binnen gekieperd had. "Dat zal je zeker," zei hij bars, "en ìk zal je daarbij helpen !" "Ja, graag," antwoordde ik maar half begrijpend. "Graag," klonk het halfvragende antwoord, "ik hoop dat je dat straks nog zegt," ging hij met snijdende spot verder. Ik begreep er nog minder van. Hij wenkte : "Kom eens hier !" Ik aarzelde. Maar ging, nou ja, bewoog me naar hem toe. Hij pakte me vast, trok me over zijn knieën en begon me daar verdorie een flink pak slaag voor mijn kont te geven. Gelukkig is jeans tamelijk stevige stof, zodat ik er niet al te veel van voelde. Anderzijds voelde ik me wel belachelijk. Als achttienjarige door je nauwelijks oudere broer zo behandeld te worden. Ondanks mijn vermoedelijke promillegehalte stribbelde ik tegen. Maar hij hield me stevig vast. Na ik weet niet hoeveel klappen, zei hij streng : "Sta maar recht !" Ik gehoorzaamde, haast automatisch, blij dat het over was. "Doe je broek naar beneden," zei hij kalm maar ijzig daarna. Ik protesteerde, maar hij greep me opnieuw vast, trok me over zijn knieën en begon alweer met grote stevigheid te slaan. Nu deed het wel pijn. Ik riep : "Hou op, hou op !" Hij hield op, en zei opnieuw ijzig kalm en vastberaden : "Doe je broek naar beneden." Doodverlegen knoopte ik mijn strakke jeans open, en liet hem tot op de knieën zakken. Ik stond daar in mijn rode onderbroekje voor mijn broer. Beschaamd als tja.als wat ? Tenslotte is dat niet zo erg : in je onderbroekje staan.trouwens het leek een zwemslipje. maar de omstandigheden maakten het allemaal wel erg vernederend voor een achttienjarige jongen. "Vooroverbuigen, je enkels vastpakken !" Ik deed het maar, bang voor erger.Opnieuw daalde een slagenregen op mijn kont neer.Ik voelde hoe mijn billen gloeiden. Na alweer een flink pak slaag greep hij me bij mijn t-shirt vast, trok me omhoog en duwde me naar de muur. Hij plaatste me met de handen tegen de muur. "Even het resultaat bekijken," spotte hij en trok in één ruk mijn onderbroekje tot op mijn knieën. Daar stond ik nu in mijn blote kont bij mijn broer. Zo had hij me nog nooit gezien, denk ik. Hij streelde over mijn billen, die verschrikkelijk warm waren. Even maar. Want dadelijk daarop volgde opnieuw een stortvloed van klappen. Of moet ik zeggen een "zondvloed" ? Nu werd het me echt te veel. Ik hield het niet meer van de pijn. Stond me naar alle kanten te bewegen en te wringen om de meppen te vermijden. Maar Peter ging duchtig door met zijn "hulp". Na enkele minuten van die behandeling kon ik het niet meer houden en begon te schreien. Nog even ging het door. Dan hield hij op. En begon weer over mijn vermoedelijk zeer rood aangelopen billen te strelen. Ik snikte nog altijd. Van pijn en vernedering. Ik voelde me razend belachelijk. Dan zei Peter : "Trek je broek maar weer omhoog !" Ik gehoorzaamde snel. Om zo vlug mogelijk een einde te maken aan dit vernederende spektakel. Dan haalde Peter uit zijn rugzak een pakje : "Dit is voor jou!" Ik deed het pakje open en vond erin een knalrood, piepklein sportbroekje. Ik keek mijn broer niet begrijpend aan. "Dit trek je elke avond om zeven uur stipt aan ! Zo zul je wel niet alle café's beginnen aflopen.Een goede reden om dus wat meer te studeren. Vind ik je na zeven uur toch nog ergens zonder dàt broekje aan, dan volgt er wat.ter plekke.waar ik je ook aantref !" Ik wilde protesteren. Maar mijn broer ging verder : "Zelfs als je vrienden meebrengt naar je kamer - om zeven uur stipt trek je dit broekje aan ! Er zit een binnenslip in, dus : zonder onderbroekje !" Even haalde ik nog adem om te reageren, maar hij vervolgde : "Als je eens een avondje uit wil, vraag je zeer uitdrukkelijk toestemming aan mij.alleen als ik je die geef, kan je er nog eens uit ! Misschien wel met dit strafbroekje aan.Misschien ook niet ! Dat zien we nog ! In elk geval.als je niet wil dat vader hiervan hoort, doe je er maar beter aan van mij te gehoorzamen, jochie !" Ik knikte. Bedremmeld. Verlegen. Beschaamd. Een beetje gebroken. Œs Andrendaags om zeven uur trok ik een wit t-sihirt aan, witte sportsokjes, gympjes.en op mijn blote kont dat rode, belachelijk korte broekje. Het mag gek klinken.maar ergens voelde ik niet alleen nog het nagloeien van de behandeling de avond voordien aan de achterkant.maar ook enige tinteling aan de voorkant van dat shortje.Toen ging de bel.