Toen ik al aan de universiteit studeerde, ik was in de eerste kandidatuur lichamelijke opvoeding, werd mij gevraagd door Roel, een jaargenoot, of ik geen zin had om mee te komen op een sportkamp met jongeren : allemaal jongens van 16 tot 20 jaar die tijdens de zomervakantie wat sport wilden beoefenen. Ze zochten nog enkele goede begeleiders. En gezien ik toch LO studeerde, was ik er de geknipte persoon voor. Ik hoefde er eigenlijk niet over na te denken : drie maanden vakantie. en dan veertien dagen even erop uit om tenslotte te doen wat ik graag deed : sporten - dat kon ik toch niet afslaan. Bovendien wist ik al sinds mijn vijftiende dat ik het niet zo op meisjes voorzien had. misschien was het een kans om wat "betere vriendschap" met Roel aan te knopen. Want Roel zag ik wel zitten : een knappe donkerharige uiterst pezige en slanke kerel. Af en toe had ik hem al eens stiekem bespionneerd als hij op de looppiste rondjes aan het draaien was in dat minieme knalrode loopbroekje van Nike. of na het sporten onder de douche. Kortom : ik zei maar al te graag ja. tenminste als ik geslaagd was. Want bij een tweede zit zou ik mijn vakantie wel nodig hebben om te studeren. Gelukkig was ik door. En kon dus op veertien juli vertrekken op kamp. Tot het einde van de maand. Roel leek me ook blij met mijn onmiddellijk ja.
Het bleek niet zomaar een vakantiekamp : er heerste discipline en tucht, wat ook nodig was voor mensen die sport bedrijven. Er was een strikt reglement. 's Avonds om tien uur bed in. Geen cafébezoek, niemand mocht het kamp verlaten tijdens de twee weken. tenzij met uitdrukkelijke toestemming van de hoofdleider, Tom, een vijfentwintigjarige afgestudeerde licentiaat LO. De deelnemers aan het kamp hadden een flink kampgeld moeten betalen, maar daarvoor kregen ze, behalve twee weken begeleid sporten, ieder een tas met sportplunjes voor diverse sporten. Want zo vond Tom : bij discipline hoort ook een uniform. Ook de leiders kregen zo'n tas. Er zat werkelijk van alles in, hoewel dat voor Roel en mij natuurlijk niet zo nodig was, gezien wij profi's wilden worden, en dus wel over de nodige uitrustingen beschikten. Toms vader had een eigen sportzaak, zodat hij die zaken tegen inkoopprijs kon aanschaffen. en met de nodige sponsorgelden was het allemaal niet zo'n probleem om voor die twintig jonge kerels en de vijf leiders zo'n palet sportpakjes samen te stellen. Gezien het zomer was, hoefde hij geen trainingspakken te voorzien en volstonden korte broekjes. Twee (zeer) korte zwartkatoenen shortjes van Rucanor met bijhorend wit t-shirts, witte sportsokken, witte sportslipjes, een jockstrap en worstelpakje zelfs, een witte tennisshort van Nike met bijhorend shirt, een paarse runningshort van Nike met bijhorend singlet, een witte atletiekshort van adidas met bijhorend topje, een donkerblauwe zwemslip van Speedo, een strakaansluitende helblauwe collantkniebroek voor de fitness, een voetbaluniform van adidas en noem maar op. : voor heel wat sporttakken was een aangepaste uitdossing voorzien. Op elke tas stond een nummer. Dat nummer was ook aangebracht op alle kledingstukken in die tas. Dat was nodig, was na het sporten werden de bezwete en vuile spullen gewassen. en zo kon iedereen zijn eigen materiaal na de wasbeurt terug krijgen. Wie zich niet aan de regels hield, zou gestraft worden, aangepast aan de zwaarte van het vergrijp. Basisuniform was het zwartkatoenen shortje en wit t-shirt. Dat werd dus gedragen wanneer geen specifiek sportpakje vereist was.
De eerste dagen verliep alles rustig en gemoedelijk. In een sfeer van ontspannende inspanning werd er gesport en gespeeld. Af en toe werd een van de knapen wel eens met een sanctie tot de orde geroepen : dan moest hij twintig keer opdrukken, of wat situps doen, terwijl de hele meute luidop telde. Maar dat was eerder zeldzaam. Iedereen was immers enorm gemotiveerd.
De vierde avond, alle deelnemers waren al naar bed. wij hadden met de leiding nog een bijeenkomst gehad over de planning voor de volgende dag, stelde Roel voor om er toch maar even op uit te trekken. Waarop ik natuurlijk gretig inging. Vlug gingen we naar onze kamer om wat geciviliseerdere kleding aan te trekken, want in dat korte zwarte sportbroekje konden we toch niet het dorp intrekken. Roel en ik deelden samen met Patrick een kamer. Patrick lag al in bed. We vroegen of hij ook geen zin had om mee te gaan. "Dat mag toch niet," zei hij onzeker, "niemand mag het kamp verlaten zonder toestemming van de hoofdleider." "Dat geldt voor de deelnemers, niet voor de leiding," zei Roel vast overtuigd, "tenslotte zetten wij ons hier twee weken gratis in. wij mogen toch wel ons vertier hebben, denk ik." "Ja," voegde ik er nog aan toe, "de andere twee leiders hebben "nachtdienst" in de slaapzaal van de jongeren. morgen zijn wij aan de beurt. Dus : de geschikte avond !" Patrick hield echter voet bij stuk. Dus trokken Roel en ik alleen op pad. In "gewone" kledij : wit t-shirt en jeansbermuda - want het was een echte warme zomerse avond. Zo tegen middernacht kwamen we weer op de kampplaats aan. We hadden enkele pintjes gedronken, wat gepraat, gebil-jart in het dorpse café. Kortom : niets om je druk over te maken eigenlijk. Integendeel. Toen we het gebouw binnenkwamen stond Tom ons op te wachten. "Wel, waar zijn jullie geweest ? Waar is jullie uniform ? " "Even het dorp gaan verkennen,. en in dat korte broekje konden we toch niet naar het dorp gaan," zei Roel zonder enige argwaan. "Je weet toch dat niémand het kamp mag verlaten zonder mijn toestemming !" "Ja maar.," aarzelde ik, "dat geldt toch alleen voor de deelnemers, niet voor de leiders. Komaan zeg, wij zijn toch geen gevangenen." "Niemand is niemand," ging Tom verder, "dat geldt dus ook voor de leiders. Ook voor jullie. Want de leiders moeten het voorbeeld geven. Bovendien is het morgen weer vroeg dag. Om half ze-ven eruit. Dat betekent nog maximum zes uurtjes slaap. Dat is te weinig om je morgen goed te kunnen inzetten voor het kamp !" "Sorry," stamelden Roel en ik bijna gelijktijdig, "het was niet kwaad bedoeld." "Morgen spreken we verder," was de wat snauwerige reactie van Tom. Hij draaide zich om en trok naar zijn slaapkamer. Met een wat ineengekrompen maag slopen Roel en ik stilletjes naar onze slaapkamer, waar Patrick al hevig lag te ronken.
's Andrendaags om half zeven ging het weksignaal. Roel en ik, nog wat slaapdronken, fristen vlug ons gezicht wat op en trokken het kampuniform aan. Dat korte zwarte broekje, witte sportslip, witte sokjes, wit t-shirt en gympjes. Hopend dat onze escapade geen verdere gevolgen zou hebben. Maar dat was buiten Tom gerekend. Zodra we in de refter aankwamen, riep hij ons naar voren. Luidop zei hij : "Luister, iedereen ! Je weet dat niémand, maar dan ook niémand het kamp mag verlaten zonder mijn uitdrukkelijke toestemming. Wie dat wel doet, begaat een ernstige overtreding die zwaar gestraft wordt. Dat geldt ook voor de leiding. Deze twee leiders hebben vannacht die regel overtreden. En al zijn ze dan leiders, toch verdienen ze een sanctie die hoort bij de zwaarte van het misdrijf." En dan tegen ons, maar luid genoeg opdat iedereen het zou horen : "Kinderachtig gedrag noem ik dat. wegsluipen 's nachts. dat is iets voor kinderen, niet voor volwassenen." "Maar, wij dachten niet." probeerde Roel nog. "Zwijg," barstte Tom. Om te beginnen gaan jullie onmiddellijk in de hoek zitten op jullie knieën met de handen op het hoofd." "Komaan, Tom," trachtte ik nog, bijna fluisterend, "wij zijn toch geen kleine jongens meer. wat moeten onze jongeren wel denken ! Dat ondermijnt ons gezag straks !" "Zwijg ! Vooruit ! Doe wat ik zeg." Doorverlegen slenterden we naar de hoek van de refter, waar we allebei op onze knieën neerzonken, de handen op de hoofd. Het geroezemoes in de zaal liet duidelijk merken dat we in het middelpunt van de belangstelling stonden. Ik voelde me doodbeschaamd. Kon wel door de grond zinken. Als negentienjarige universiteitsstudent als een kleine jongen in korte broek dan nog voor een hele zaal andere jongeren op je knieën zitten. Nu pas voelde ik echt hoe kort dat sportbroekje wel was. Normaal deed het me niets om in korte broek rond te lopen, gezien dat eigenlijk dagelijkse kost was op de universiteit. Zelfs naakt bij anderen staan deed me niets. Het was gewoon. Maar hier in deze vernederende situatie voelde ik me echt onbehagelijk in dat belachelijke minieme shortje. Gelukkig dat niemand van mijn medestudenten dit kon zien. Ik zou totaal mijn gezicht verloren hebben. Alleen Roel, nou ja, maar die zat in hetzelfde schuitje. Ik voelde hoe ik rood aanliep. Glimpte even tersluiks naar Roel. en merkte dat ook hij bloosde van schaamte. Ik liet mijn blik zakken en keek naar mijn eigen lange, stevige blote bovenbenen die onder de wijde, veel te korte pijpjes uitstaken. normaal iets om trots op te zijn, nu vond ik het belachelijk. Achter ons gegiechel en opmerkingen. "Ha, eindelijk mogen die leiders eens push-ups en sit-ups doen straks. Zullen we zéér luid meetellen tot ze ze allemaal gedaan hebben !" Dat was Bart een zestienjarige opgeschoten slungel, die al enkele keren tot de orde was geroepen. "Misschien krijgen ze wel een andere straf," grijnsde iemand anders, "misschien krijgen ze wel een pak voor hun billen !" Dat was Filip, een achttienjarige bijzonder fraaie jongen, met wie ik nochtans dacht goed op te schieten. Oh neen, dacht ik, dat toch niet. Dat kan niet. dat is gewoon ondenkbaar.
Na het ontbijt wilde iedereen - zoals gewoonlijk - het vaatwerk naar de keuken brengen om af te wassen. Maar Tom zei : "Laat maar. Dat wordt straks wel gedaan. Nu zijn er belangrijker dingen." En tot ons : "Kom maar uit de hoek ! Handen nog op het hoofd !" Bedremmeld stonden wij op. Roels knieën waren aardig rood van het zitten op die harde tegels. Zouden de mijne ook ? Ja, waarom niet. We draaiden ons verlegen om en keken in drieëntwintig grijnzende en spottende gezichten. Medelijden was er blijkbaar niet bij. Zelfs Tom had een zekere grijns over zijn gezicht. "Vertel eens, hoe werden jullie als kinderen thuis gestraft ?" "Vroeg naar bed," stamelde ik. "en zonder eten," vulde Roel haastig aan. "En hoe nog ?" "Niet eigenlijk," zegden we haast tegelijkertijd. "Hoog tijd dat jullie dan leren hoe kinderen moeten gestraft worden," barstte Tom met een spot in zijn stem, "kom hier !" Tom nam een stoel en ging erop zitten. Tegen de anderen zei hij : "Kom maar wat dichterbij ! Dan weten jullie wat de straf is voor een zeer ernstig vergrijp !" Als geslagen honden stonden Roel en ik naast Tom, iedereen aan een kant, met de handen op het hoofd. Waardoor het korte broekje schijnbaar nog korter werd. "Wie heeft het eerst aan de nachtelijke uitstap gedacht ?" Roel en ik keken naar mekaar. Ik zweeg. Ik wilde Roel niet verraden. Roel gaf echter vlug toe. wellicht om sneller uit deze vernederende situatie verlost te worden. "Ik," fluisterde hij zachtjes. Toevallig zag ik Patrick staan die de schouders ophaalde en met spotlichtjes in de ogen het hele tafereel gadesloeg. "Dan kom jij eerst aan de beurt !" Tom gaf een klein klapje op zijn knieën. Roel keek niet begrijpend. of wilde misschien niet begrijpen. "Vooruit, over mijn knieën, jongetje," beval Tom, "zo worden kleine jongens gestraft : met een pak voor de billen." Roel bloosde hevig. Het was overduidelijk te zien dat hij zich rotschaamde. Bedremmelde wilde hij zich over Toms knieën leggen, maar Tom grijnsde : "Aan de andere kant, dan kan je medeplichtige vriendje goed zien wat hem straks te wachten staat." Roel kwam dus aan mijn kant staan en strekte zich over Toms blote bovenbenen uit - want het moet gezegd : zelfs de hoofdleider hield zich aan het verplichte kampuniform. Door die houding spande het korte shortje mooi rond zijn billen. Een mooi gezicht eigenlijk - zeker voor mij - ware het niet dat deze situatie zo vernederend was, vooral ook voor mij. Tot de groep zei Tom: "Luidop meetellen !" "Eén," riep iedereen bijna joelend uit. Even wachtte Tom, streek met zijn handen over de kont van zijn slachtoffer, en baf. "Twee," klonkt het iets te enthousi-ast. Echt pijn leek het niet te doen, want Roel bleef nogal mooi stil liggen. misschien ook om de spottende, bijna genietende meute niet ook nog dat plezier te gunnen. Tien klappen bekwam Roel. Telkens met wat tussentijd, waarbij Tom over het zitvlak van Roel streek, wreef, bijna streelde. zij het wel met enige stevigheid. Een paar keer klonken de meppen iets "vleziger", om-dat Toms meppende hand op Roels dijen landde. wat moeilijk te vermijden was, gezien het shortje toch wel echt kort en strakgespannen was. Langs de rand van de pijpjes zag je trouwens de witte stof van het slipje wat doorpie-pen. Op de getroffen plaatsen zag je de bruine zomerkleur van Roels benen wat roder worden. Honderden gedachten flitsten door mij hoofd op het mo-ment van dit schouwspel. Zo kon ik de gedachte niet verdringen dat het uiteindelijk toch wel een geil beeld was : die knappe, ranke Roel in dat opwindende sportpakje over de blote benen van een andere jongen zien liggen. Zelfs de vernedering kreeg iets prikkelends. Domme gedachte natuurlijk, want ik voelde plots dat mijn paal niet meer zo neutraal in mijn slipje stak. Niet dat ik al een stijve had, maar echt slap kon je mijn jongeheer ook niet meer noemen. Hopelijk bemerkte de het publiek dat niet.
Bij de tiende slag zei Tom : "Sta maar op." Roel deed het, haastig. Zijn hoofd zag hoogrood. Van inspanning ? Van schaamte ? Het publiek reageerde ontgoocheld : "Ooooh !" We moesten de plaatsen ruilen. Het was mijn beurt. Verlegen, maar toch ook wel een beetje opgewonden legde ik mij over Toms knieën. Wetend welk een geil gezicht Roel nu te zien kreeg. Toen mijn blote bovenbenen de blote bovenbenen van Tom raakten, kriebelde het wat. Tom had nogal behaarde benen. Ik huiverde. Van schrik. Ook. Maar vooral van opwinding. Eerst begon Tom wat over mijn broekje te strelen. En dan kwam de eerste mep. Echt pijn deed het niet. Maar prettig was anders. Hoewel. Vooral het strelen na elke slag had iets bijzonders. Alsof hij op die manier de warmte die door de klap was veroorzaakt wilde vasthouden, stevig wilde inprenten. "Eén," hadden onze toeschouwers gejoeld. Bij de vijfde slag voelde ik tot mijn ontsteltenis dat in mijn slipje "iets" nog opstandiger werd. Nog meer dan het daarstraks al was. Na de tiende mep klonk ook voor mij : "Opstaan !" Weer klonk er een ontgoocheld "Ooooh !"Ik deed het traag. om zelf even eerst terrein te verkennen : hoe erg tentte mijn broekje ? Het viel nogal mee, maar zodra ik recht was, liet ik toch mijn truitje over mijn broekje vallen, om mijn "toestand" zoveel mogelijk te camouffleren. Maar Tom zei : "Truitje in de broekjes ! Zo hoort het !" Ik deed het dus maar. en trachtte mijn jongeheer zoveel mogelijk neutraal te laten lijken. Toen ik even opzij naar Roel gluurde, zag ik dat ook zijn piemel niet meer echt in ruststand was. Want de voorkant van zijn kleine sportbroekje was ook iets boller of voller dan gewoonlijk. Bedremmeld stonden wij naast mekaar. Van de ene voet op de andere wippend. De handen vouwden we bijna gelijktijdig voor ons kruis. "Rechtop staan, handen langs het lichaam," beval Tom ! En dan dreigend : "Dat was deel 1." Geschrokken keken Roel en ik mekaar aan. Niet nog meer ! Maar vanuit de "tribune" klonk een ontsnapt "Yes !"
Tom stond op. Ook hem had het hele spektakel blijkbaar niet onbewogen gelaten. naar het front van zijn shortje te zien. Maar zonder enige gêne stak hij zijn hand door de bovenelastiek naar binnen en plaatste "mijnheer" iets beter. Hij draaide de stoel negentig graden. Keek toen naar Roel en mij. "Short tot aan de knieën laten zakken !" Roel wilde protesteren, maar de boze blik van Tom deed ons onmiddellijk gehoorzamen. Het gebeuren vond algemene en luide instemming in de zaal. Daar stonden we in ons witte slipje, dat gelukkig bedekt werd door het overhangend t-shirt. Uiteindelijk is dat voor ons, sportmensen, de gewoonste zaak van de wereld. Natuurlijk. Maar toch. In deze omstandigheden was het plots niet meer zo gewoon, zo vanzelfsprekend om in slipje bij andere jongens te staan. "Roel," deed Tom teken. Roel moest over de rugleuning van de stoel gaan staan, de handen en het hoofd op het zitvlak (van de stoel). Op die manier stond zijn kontje mooi strak gespannen. Ik stond achter hem en kreeg dus een ereplaats bij dit schouwspel. De anderen had vooral een zijaanzicht. zodat ze ook Roels gezicht zagen. Opnieuw moest de hele groep luidop meetellen tot 10. Wat ze maar al te graag deden overigens. Het was duidelijk dat de meppen op het onderbroekje veel harder aankwamen dan toen het kontje nog bedekt was met twee lagen stof, hoe miniem ook. De "klank" was niet alleen anders, het gezicht van Roel sprak ook : af en toe vertrok hij zijn knappe smoeltje in pijnlijke grimassen. Om de klappen wat te vermijden draaide hij ook zo heel aantrekkelijk en opwindend met zijn kontje. En door de nog beperktere bedekking kwamen ook zijn bovenbenen meer aan hun trekken. Telkens liet Tom zijn handen even rusten op de "landingsplaats" - de overgang achterdijen en bolle kont kleurde al aardig rood. Heel af en toe kon Roel zelfs een lichte "Auw !" niet onderdrukken. Tot groot jolijt van de lachende toeschouwers. Bij de tiende slag moest Roel weer opstaan. Zijn slipje verraadde nog duidelijker dan daarstraks dat hij evenmin onopgewonden bleef bij dit hele, toch wel vernederende tafereel waarvan wij het slachtoffer waren. Nu deed Tom teken naar mij : het was mijn beurt voor de tweede lading meppen. Ik nam dezelfde positie in als Roel daarstraks. Me volledig bewust van het geile schouwspel dat ik op mijn beurt aan Roel (en misschien ook de meute) bood. Met mijn witbeslipte kont naar Roel gekeerd kreeg ook ik de tien meppen op billen en de achterkant van mijn dijen. Ook ik kon af en toe een "aauw" niet onderdrukken en stond onwillekeurig ontwijkend met mijn kont te draaien. waarop uit de groep algemeen gelach losbarstte. Het deed wel pijn, maar niet genoeg om te zeggen dat het onverdraaglijk was. De vernedering en het plezier dat de massa daaraan beleefde, brachten het hele tafereel eigenlijk binnen een erotisch kader. Wat mijn pik prompt nog meer beaamde. Ik voelde hoe mijn witte sportslipje nog meer vooruit geduwd werd. Toen ik overigens opzij blikte, zag ik hoe aan de voorkant van Toms kleine shortje zich ook een tentje aan het bouwen was. Na de tiende mep mocht ook ik weer opstaan. Ik deed het traag, om "op tijd" mijn t-shirt over mijn slipje te laten bengelen. Om meer "inzicht" en daardoor wellicht veel meer enthousiasme bij ons publiek te kunnen vermijden. Ik zag dat ook Roel die "oplossing" had gekozen. Bovendien had hij zijn handen vroompjes voor zijn kruis gevouwd.
"Goed," zei Tom tamelijk sec, terwijl hij zijn getente sportbroekje weer wat vlakker maakte, zonder enige gêne overigens, "deel drie. Laatste deel voorlopig." "hoi, hoi, hoi." scandeerden de andere jongens van de groep luidop en al te vrolijk. "T-shirt uit en slipje laten zakken tot net over de billen !" Naakt bij mekaar staan, wat normaal voor sportlui geen enkel probleem is natuurlijk, kreeg hier een heel genante bijbetekenis. Het was geen sportieve naaktheid. Deze naaktheid was vernederend, om belachelijk te maken. En tegelijk opwindend. Met een rood hoofd van schaamte trokken wij allebei ons truitje uit en stond met ons welvende slipje te kijk voor iedereen. We probeerden nog even te verbergen door de handen weer voor onze (half)stijve paal te brengen. Maar Tom barstte : "Slipje laten zakken." Wat konden we doen ? Alsof we het afgesproken hadden, lieten we alleen de achterkant van ons slipje zakken, zodat alleen de billen bloot kwamen. De voorkant bleef op die manier nog wat bedekt en aan de nieuwsgierige ogen onttrokken. Tom zei niks. Hij wenkte Roel. Roel moest met de handen tegen de muur gaan staan, een beetje voorovergebogen, zodat zijn kontje wat naar achter stak en de benen ietwat gespreid. Toen hij daar zo stond, rukte Tom het slipje verder naar beneden, tot ongeveer halverwege de dijen. Hij greep Roel bij de heupen vast en trok hem nog iets meer naar achter. gluurde even naar de voorkant. grijnsde breed. en imiteerde een groeiende erectie met zijn middenvinger als spektakel voor de groep. Daarna wenkte hij mij. Ik moest rechts naast Roel gaan staan. De handen tegen de muur ook. de benen iets wijder gespreid en zo dicht bij Roel dat zijn rechterknie en mijn linkerknie als een soort scharnier in mekaar haakten. Het was een geil gevoel : de eerste keer eigenlijk dat ik Roels blote been tegen het mijne voelde. Daarna rukte hij ook mijn slipje naar beneden. gluurde even naar de voorkant, en afgaand op de reactie van de groep wist ik dat hij ook mijn erectie even nagebootst had.
"Deze laatste portie tellen jullie zelf, luidop, zodat iedereen het kan horen !" Klap. "Eén," telde Roel met tamelijk vaste stem. Ai. "Eén," zei ik, ietwat geschrokken, want ik had verwacht dat hij eerst Roel zijn dosis zou geven. Tom liet zijn verhittende hand even op mijn blote rechterbil rusten. Daarna kwam Roel weer aan de beurt. De volgende klap kwam op mijn linkerbil terecht. Dan hoorde ik Roel iets minder vast van stem dit keer : "Drie." Onmiddellijk daarna wist ik waarom : met beide handen sloeg Tom op beide billen tegelijk. Wat pijnlijk was, zeker omdat hij de slag nog wat niet nawerken door de "landingsplaats" van de handen wat vast te houden en zelfs wat aan te drukken. Daarna hoorde ik bij Roel twee kletsen naeen. "Vier - vijf," telde Roel. "Neen, dat was vier," spotte Tom, "dat was een effectslag. Met jouw billetjes als trampoline voor mijn handen !" Ook ik kreeg een effectslag toegediend. Ik voelde mijn achtersteven alsmaar warmer (en dus vermoedelijk ook roder) worden. Vervolgens hoorde ik bij Roel drie klappen naéén. "Vijf," telde Roel, wellicht geleerd door de vorige ervaring. "Goed zo, " prees Tom huichelachtig, "je leert snel, vriendje. dat was ook een effectslag." Opmijn beurt kreeg ik dezelfde behandeling : bij dit soort slagen mepte hij goed door, wat de straf steeds pijnlijker maakte. De klappen werden ook snel en stevig na elkaar toegediend. Bij Roel hoorde ik opnieuw drie kletsen. Ik hoorde Roel aarzelen. "Zes. ?" "Inderdaad. Een "pingpongslag" !" Wat zou dat voorstellen dacht ik bij mezelf. Luttele seconden later wist ik het : de eerste slag kwam op de rechterbil terecht, dan wipte hij over naar de linkerbil om weer keihard te landen op de rechterbil. Fantasie had onze Tom wel, schoot door mijn hoofd. Eigenlijk dreef hij hier een spelletje met ons. een spelletje, waarvan hij zelf ook genoot. De smeerlap. "Nu de afwerking," spotte hij. Zouden we maar zeven slagen krijgen, dit keer. althans : zeven getelde, want uiteindelijk hadden we er al meer dan tien gekregen door zijn spelletje. "Vier pingpongslagen," ging hij grijnzend verder. Roel werd eerst "afgewerkt". "Zeven.,. aaauw. acht. aauw. negen. aaaauw.(en stilte) tien. !" Ik kon niet uitmaken of die "aauw"s van de pijn waren, of eerder van een zeker onderdrukt genot. Tenslotte waren vier pingpongslagen toch twaalf stevige kletsen op een onbeschermd achterwerk. Dan richtte Tom zich op mijn kontje. Pijnlijk. Echt waar. Twaalf stevige kletsen, waarop hij zijn handen opnieuw weer even de gecreëerde warmte liet vasthouden. Ook ik kon af en toe een kreet van pijn niet onderdrukken. Maar tegelijk voelde ik hoe mijn paal nog stijver werd. Na de "afwerking" bij mij, zei Tom droogjes tegen Roel : "Sta rechtop. Kijk maar eens naar het resultaat bij je vriendje hier !" Ik blikte even opzij en zag Roel met beschaamde maar niettemin verstolen blik naar mijn vermoedelijk hoogrode billen gapen. Als ik even naar beneden keek, merkte ik dat ook Roel een flinke sjoekel onderaan zijn buik staan had. Voorlopig nog voor de gierenogen van de andere knapen verborgen. Toms shortje verborg trouwens ook overduidelijk een meer dan erecte pik. Dan was het mijn beurt om even "voyeur" te spelen. Mij werd ook een blik op Roels kontje gegund : bloedrode geile billetjes, getracteerd op grijzende gilletjes van ons publiek.
Tot slot moesten we ons omdraaien. zodat iedereen onze stijve pik te zien kreeg. Tot overgroot enthousiasme natuurlijk. Zou in elke jonge knaap dan toch een homo schuilen, schoot het door mijn hoofd ? Of zouden alle deelnemers gay zijn ? Of is het "des mensen" om te genieten van de vernedering van een ander, zeker als die een seksuele bijbetekenis kreeg en eindigde met een stijve ? "Waaaaaaaw." weerklonk het eensgezind en begeleid van de nodige spotzucht. terwijl ongeveer iedereen over zijn kruis stond te wrijven. Tom ook. Openlijk nu. "Trek jullie slipje maar op," zei hij strak, "dat is voor vandaag jullie uniform. Alleen dat slipje. Jullie doen heel de dag refterdienst : afruimen, afwassen, eten maken voor de middag en de avond, opdienen aan tafel. enkel en alleen in dat slipje gekleed." "Och ja, sokken en gympjes mogen jullie natuurlijk ook aanhouden," ging hij quasi toegeeflijk verder. Luid applaus en gejoel steeg op uit de zaal. "Enne.," ging hij onverstoorbaar verder, "vanavond volgt nog "part two"."
Haastig trokken wij ons slipje op. Vernederd. Doodbeschaamd. Daarna moesten wij ons een weg banen door die bende schaamteloos grijnzende jonge kerels. Terwijl we tussen hen door liepen naar de tafels om af te ruimen, voelden we ontelbare handen over ons kontje gaan, strelen, nameppen. "Wacht nog even," riep Tom ons na, terwijl we middenin de groep stonden, wat de handtastelijkheden alleen nog maar uitgebreider tijd en ruimte gaf, "in het toetje voor vanavond, een puddinkje of zo, stoppen jullie een verrassing : in drie puddinkjes moet een hard koekje zitten. Wie zo'n koekje heeft, mag dan mijn plaats innemen, hetzij in fase één, twee of drie. Met de nodige fantasie natuurlijk !" Luid gejuich en gejoel, applaus en het scanderen van "Leve Tom, leve Tom, leve Tom. !" En passant grijnsde Bart breedlachs naar mij : "Dat is pas echte discipline, jochie !" En Filip hield mij tegen om de achterkant van mijn slipje wat achteruit te trekken en over mijn blote, rode billen te strelen. Handen bleven onze billen bevoelen en betasten. Tot we uiteindelijk aan de grijpende en kletsende handen en vingers konden ontsnappen.
Het zou wat worden vanmiddag en vooral vanavond. Opdienen in slipje voor die opgehitste groep. en dan vanavond : onder handen genomen door één van de leden. Daar ging je gezag als leider natuurlijk. hopelijk had geen van de jongste kerels een puddinkje met een koekje. want dat zou de vernedering alleen nog maar erger maken. Roel en ik gingen aan de slag. Toen we in de keuken alleen waren. keken we mekaar aan. verlegen, gegeneerd, maar ook met veel genegenheid : waren we hier geen lotgenoten. En worden jongens door dergelijke frustraties niet intenser bij mekaar gebracht ?